Raptawicki Mur Lewy Mączka V+, 2 wyciągi (do zachodu)

Droga jest typowym zachodniotatrzańskim mordorkiem. Jeśli lubisz skradanie się w kruchej, poprzetykanej trawkami skale z kiepską asekuracją - bingo - wbijaj się z marszu. Robiłem Lewego Mączkę dwa razy. Najbrzydsza droga na lato w okolicy. Kontynuuje się nad zachodem, ale z jakichś przyczyn nikt ze znajomych tam nie chodził i zwyczajowo kończyliśmy ją po dwóch wyciągach. Naprawdę nie widzę powodu żeby się po niej wspinać. Ciekawsze alteratywy w okolicy:

• 12 kwachów VII-
• Komin Pragera VI-
• Gwiezdne Loty VII-
• Lewy Preyzner VI+

Droga znajduje się w ścisłym rezerwacie przyrody TPN i wspinanie się tam jest zabronione

Zdziary Filar Malczyka VI+, 5 wyciągów

Droga pięka, chociaż miejscami bardzo krucha. Wyjście z trudności w "pionowe" trawy na pierwszym wyciągu - niezapomniane. Drugie miejsce za VI+ z bardzo dobrą asekuracją z kostek, chociaż dojście do trudności, mimo że łatwe jest mantrą do ruszających się chwytów oraz stopni, przy kiepskiej asekuracji. Powyżej II wyciągu kruszyzna zwiększa gabaryty.

Droga znajduje się w ścisłym rezerwacie przyrody TPN i wspinanie się tam jest zabronione

Cima Grande Comici - Dimai , VII 14 wyciągów i troche lotnej

Comici jest klasykiem Dolomitów i jedną z dróg z kanonu sześciu północnych ścian Alp Rebuffata. Pierwsze 250m. ściany jest lekko wywieszone i tam trudności rzadko spadają poniżej VI. Do połowy ściany droga ma nadkomplet przelotów, od połowy poszliśmy wariantem Constantiniego na którym z kolei szału z asekuracją nie ma, chociaż dramatu również.

Zejście z Cima Grande warto "obcykać" robiąc wcześniej jakąś łatwą drogę (np. Dulfera) - aby nie błąkać się po nocy po dość urwistych południowych "stokach" góry.

Niestety na Comicim trzeba się w pogodny dzień rozpychać łokciami i grzać do góry. Klasyk przyciąga jak magnes wiele zespołów...

Piz Badile Cassin TD, VI 18 wyciągów + trochę lotnej.

Cassin jest klasykiem z kanonu sześciu północnych ścian Alp Rebuffata. Technicznie niezbyt trudny, ale jest kilka niebezpieczeństw obiektywnych, które sprawiają, że droga ta jest dosyć poważna.

Po pierwsze start. Czy to wprost z dołu lodowcem (niewielki, ale paskudnie uszczeliniony - obecnie mało zespołów tak chodzi), czy też z przełączki pod Nordkantem (bywały wypadki poślizgnięcia się i fatalnych kilkusetmetrowych upadków po zgładach i płytach). Po drugie przebieg drogi jest ukośny. Wycofanie się w załamaniu pogody jest skomplikowane i wymaga zakładania przelotów w zjazdach. Po trzecie kominy w górnej części ściany są kolektorem wody. W załamaniu pogody bywają pułapką bez wyjścia.

Droga wyprowadza na grań, z której można od razu zjechać. My poszliśmy z lotną do wierzchołka. W sytuacji awaryjnej - pod wierzchołkiem znajduje się małe bivacco, gdzie można przetrwać noc.

Droga jest, jak na "klasyk" lita i piękna, niestety, jak to z klasykami bywa - w pogodne dni nie nacieszymy się na Cassinie majestatem gór, tylko będziemy wspinać się w tłoku innych chętnych do wspięcia "legendarnej" drogi.

Grepon Le soleil a randez-vous avec la lune TD, VII- 25 wyciągów

Długa droga, która tak naprawdę zaczyna się na wschodniej ścianie Aiguille Roc by po przekroczeniu kukuaru w 1/3 wejść w ścianę Grepon. W kilku miejscach nielogiczna (np. startujemy wyciąg rysą i zamiast iść dalej rysą wychodzimy trawersem w płytę z boltami). Mimo to piękna i dosyć wymagająca. Poszczególne wyciągi może nie są trudne, ale niewiele jest odcinków liny łatwiejszych niż 5+. Z kolei niektóre wyciągi za 5c spokojnie mogłyby mieć 6a lub więcej... Stanowiska są oboltowane, Michel Piola obijał Le soleil... od dołu i spity są na drodze tam gdzie to konieczne. Na drodze nie ma tłumów, chociaż jest bezpieczna. Tylko stanowisko nr 7 narażone jest na bombardowanie wytapiającmi się w słońcu kamieniami i nie należy tam zbyt długo zabawić.

Zjazdy w linii drogi zajmują trochę czasu - stąd nazwa drogi. Większość śmiertelników kończyć zjazdy będzie już przy księżycu.

Pointe Lachenal Contamine TD, 6a+ 9 wyciągów

Niegdyś wyceniona na VII/VII+ co było grubą przesadą i obecna wycena 6a+ oddaje trudności znakomicie. Contamine jest jedną z najpiękniejszych dróg skalnych jakie robiłem. Lity, pomarańczowy granit. Oboltowane stanowiska i ponad 200 metrów rys na własnej asekuracji. Na kluczowych wyciągach jest kilka zatartych na stałe kostek, które obniżają klasę. Droga jest efektowna i eksponowana. Urodą dorównuje, lub nawet przewyższa Rebuffata na Midi. Po prostu perełka.

Można wspinać się na lekko i zjechać linią drogi (wówczas czeka nas mozolne pokonywanie stoku lodowo - śnieżnego aby wydostać się na płaską część Valle Blanche i dostać do stacji kolejki na Midi). Można też wziąć plecaki z ciężkimi butami i po zrobieniu drogi zejść łatwym mikstowym i śnieżno - lodowym stokiem do Valle Blanche i do kolejki.

Monte Agner Spigolo Nord VI- 1700/1900m

Najdłuższa droga Dolomitów. Czterdzieści kilka wyciągów plus kilkaset metrów lotnej + ferrata na wierzchołek. Spigolo Nord Ma klasę. Przebiegnięcie jej w dobę to dobry wynik. Marcin Kacperek przesolował tę drogę w niespełna 11 godzin, najlepszy czas wykręcił Ivo Ferrari - 3h 15 minut do szczytu. Na drodze nie ma trudnego wspinania. Jest trochę terenu V /V+. Jeśli jednak weźmie się pod uwagę długość drogi, brak wody w ścianie (i konieczność dźwigania jej na grzbiecie) - wychodzi z tego całkiem wymagająca wycieczka.

Ze Spigolo Nord zapamiętam piękną pogodę, świetne towarzystwo Włodara i Jacy, kruchy wariant zapychowy i topienie śniegu pod wierzchołkiem.